Al jaren ben ik op zoek naar het ideale been: Been I. Het been der benen. Maar het been laat zich niet makkelijk vangen. Been I heeft een eigen wil en is tamelijk koppig. Het bepaalt zelf wanneer het derdebeens is; het kan makkelijk aansluiting vinden. Maar het is ook kieskeurig. Niet iedereen is geschikt om derdebeens te zijn. Het been is geslachtsloos of beter gezegd, het vormt zich naar zijn drager. Dan draagt het een pantalon, een andere keer panty's, ook wel zwaar behaard als wel glad geschoren. Met bevallige voet of harige tenen. En degene die het geluk heeft verkozen te worden tot drager van het derde been zal vele verhalen in het verschiet hebben. Grote en kleine verhalen. Over lang gerekte benen gesproken. Neen, het is niet eenvoudig het derde been te vinden, het kan overal zijn, het kan onopgemerkt verkeren. Timide benen, uitbundige benen; dansend en springend, schoppend en hinkend. Kortom een been in menigte als een speld in een hooiberg. Maar het verlangen naar Been I is groot, zo groot dat alles ervoor moet wijken.