Zomaar een dag
Zonder gedoe
Alle vragen naar behoren
Gedachten verwezenlijkt
Nieuwe ideeën zijn er niet
Want zomaar een dag
Overwegingen
Een traan rolt over de blozende wang
Klampt zich vast aan een trillende bovenlip
Denkend aan mijn vader
'De waarheid ligt ergens in het midden' hoor ik mijn moeder nog zeggen tijdens een meningsverschil. Alles goed en wel, waar is het midden? Als alle kanten belicht zijn? Is waarheid zoiets als collectieve subjectiviteit? Een afspraak?
Het ligt voor mijn voeten op de grond, ik kijk ernaar, maar zie het niet.
Ik weet dat het daar ligt, vraag me niet waarom of hoe ik dat weet.
Het ligt er te wachten om te worden opgeraapt, door mij alleen.
Ik heb geen mening.
Het verborgen verhaal is natuurlijk het mooist van alle verhalen. Tenminste dat zou het moeten zijn. Iedereen kan er zijn eigen invulling aan geven. Het is de spiegel van je eigen verhaal, geprojecteerd op een van de andere denkbare mogelijke verhalen van je leven.
Toen ik Khatia die maandag, tegen de avond op de brug tegemoet kwam lopen, verkeerde ik in een staat die ik nog niet eerder bij mezelf had meegemaakt, ik had een slecht humeur, elke stap die ik maak beukt in mijn hoofd, en elke ademhaling stokt even in mijn keel, het zwarte water van de gracht roept.
De hele dag heb ik alleen doorgebracht in het atelier en er is werkelijk niets uit mijn handen gekomen. Ik luisterde naar een pianoconcert van Chopin, het langzame deel had ik op herhalen gezet en was blijven mijmeren op de melancholieke pianoklanken. Aan het eind van de middag bleek geen idee te beklijven. Om mijn aandacht kracht bij te zetten dronk ik een paar biertjes en propte een homp kaas naar binnen.
De vastgeroeste idealen moeten plaatsmaken voor andere ijkpunten. Sterker nog, wat vastgeroest zit moet worden losgewrikt en indien nog van enig nut worden opgepoetst. Duurzaamheid is ook in deze theorie doorgedrongen.
Behoud wat je hebt, vernieuw, herijk en verrijk. De versnipperde stad is een onderzoek naar een omgeving voor een verhaal. Een verhaal dat zal ontspruiten uit de verzamelde beelden: tekeningen, fotocollages, videoschilderijen die vervaardigd en getoond worden In De Witte Doos, het atelier.
Wat we nu nog niet weten, weten we misschien morgen.
Alleen wereldsterren brengen hun eigen concertvleugel mee.
Onder het podium staat op zijn kant, gevangen tussen muziekkoffers en lessenaars, nog in de kist geborgen, haar concertvleugel. De vleugelpiano is uiterst stabiel vervoerd, onder de beste omstandigheden, klimaat geregeld, dubbelwandig en in de kist wordt de vleugel met hoog technologie, hydraulisch in balans gehouden. Het is ook niet zo maar een instrument.
Besluiteloos staat Khatia naast de kist, ze controleert nog maar een keer de instellingen van de klimaatbeheersing. Ze wil de vleugel niet alleen laten staan, het liefst zou ze het nu uitpakken en op de poten zetten, want te lang op zijn kant staan is niet goed; bij teveel spanning op de kast kan door de minst geringste verstoring de piano ontstemd raken, en dat mag niet gebeuren. Zeker niet.