In het wilde weg.
Vandaag voel ik mij statig. Fier zogezegd.

Ik wordt wakker in een aangename roes. Lang hoef ik mijn ogen niet open te houden, ik mag doezelen, wegdromen en weer terugkomen, droom na droom waarin ik machtige avonturen beleef. Als ik definitief mijn ogen open is alles anders: helder, klaar, opgeruimd.

Tussen de regels van de chaos zit een boodschap verborgen.

Koortsachtig zoek ik tussen de wilde gedachten naar een waarachtigheid. Een waar ik even aan vast kan houden voordat ik weer mee moet is de stroom van alle denkbare gedachten. Het kan een woord zijn, of een zin, een begrip van iets, iets dat vorm krijgt en even beklijft. De plek waar ik even rust kan vinden.

Nu is het mijn verdwaalde verdwaasde verbaasde geest die van zich doet spreken. Van alle mogelijkheden heeft een zich waar gemaakt en dient aanhoudend bewaarheid te worden. Dat is goed.

Maar hoe weet ik dat het moment waarachtig is? Welke maat moet ik aanhouden?

Als er gezegd wordt dat je op kan lazeren. Dan lazer je op. Natuurlijk het hangt ervan af wie het zegt maar in de meeste gevallen neem je de benen... of doe je een stap opzij.

Zelden zul je vragen wat de reden is?
En als je dan toch vraagt dan krijg je in geen geval antwoord.

Misschien heb je een vuile kop, of ben je achterlijk, ben je helemaal belatafeld!Misschien ben je ziek van erge ziektes of heb je gore kanker.In ieder geval is er iets mis met je en moet je oprotten, en snel ook.
Anders kun je klappies krijgen
Wil je klappies?

Nu!

Kom maar!

Kan je ze krijgen!
Meteen.
Nu.