De versnipperde stad is een werk in uitvoering. Met verschillende technieken en methoden onderzoekt Willem Steeper de abstrahering van de stad. Welke mechanismen bewegen de deeltjes? Elk verwacht en onverwacht pixel is deel van het verhaal. De dynamiek en het stille zit in het kleine.

Is het al tijd voor een bespiegeling? 

Gaat het om voorbije jaren of gebeurtenissen in het nabije verleden? Zeg het maar! Tenzij je het onzin vindt. Lees dan alleen wat er geschreven staat.

Werk in uitvoering. In De Witte Doos aan het Witte de Withplein in Amsterdam.

Behorende bij 'De nieuwe tijd (werktitel)'

Natuurlijk is er een voorgeschiedenis. Het feit dat ik nu in de vallei woon, in dit domein, is een consequentie van eerder gemaakte keuzes. Ik heb gekozen voor deze mediterrane omgeving, en er voor gekozen dat ik alléén zou aanvangen. Dat was eigenlijk een gegeven, ik ben immers alleen, dat waar ik uit ben voortgekomen, bestaat niet meer.

Natuurlijk had hij liever met een doos koekjes onder de tafel willen gaan zitten.
Maar de aanwezigheid van bezoek weerhoudt hem ervan.

Hij kijkt *sluiks* naar de mooie vrouw die op de bank zit,
op de plek waar hij normaal gesproken zit,

Haar rok kruipt tot halverwege haar dijen op.
Hij ziet zijn vader kijken en dan
de bestraffende blik van zijn moeder en
dan de geruststellende lach van de vrouw,
die probeert te verzitten en tevergeefs aan haar rok trekt.

Willem steeper heeft een nieuwe jas, er missen nog wel wat knopen. Iedereen die Willem kent zal beamen dat dit niet vreemd is. Bij Willem mist er van alles. Op het eerste oog lijkt hij compleet, in evenwicht met zichzelf, maar als je hem langer kent, zie je de verschijnselen een voor een voorbij komen, waarmee hij bewijst compleet incompentent te zijn om de taak in het leven te vervolmaken.

Het is waar, de zelfgekozen opdracht is onuitvoerbaar. De commissie heeft de opdracht beoordeeld en is tot de conclusie gekomen dat de onderzoeksvraag weinig of niets omhelst en dat daarom geen toestemming gegeven kan worden om de opdracht uit te voeren.

Is per definitie de onmogelijke omstandigheid onmogelijk? Of kan een onmogelijke omstandigheid door mogelijke elementen toe te voegen of door de mogelijke context te veranderen of de mogelijke perceptie op te rekken, toch mogelijk worden gemaakt? Het klinkt onmogelijk. Maar is dat ook zo?

Uiteindelijk leek het allemaal ver weg. Ja, er was veel gebeurd, maar zoveel gebeurt elke dag. De impakt was enorm geweest, dat had iedereendie maar enige kennis had over de wereldgeschiedenis en de economie zich gerealiseerd, maar de verbijstering van het eerste moment maakte snel plaats voor de dagelijkse beslommeringen. Niet iedereen was verbaasd.

Ik ben in het atelier De witte doos en peins over de versnipperde stad. Wat wil ik eigenlijk onderzoeken? Ik heb de stad opgeknipt en representeer haar door herschikking. De stad wordt ontmanteld en weer opgebouwd. Het gaat om het beeld van de stad, niet om de connotaties of de proposities. Als het om de betekenis zou gaan zou ik de stad in tact kunnen laten, maar het is juist het wegnemen van alle betekenis -door de betekenisgever te verwijderen uit zijn habitat- dat de stad kan bestaan in gestapelde vorm, de overgangsfase, naar een nieuwe ordening.

Natuurlijk zou iedereen die Been I heeft gekend willen dat hij terugkeert. Het magische gehalte van Been I is onweerstaanbaar. Maar niemand doet enige moeite te zoeken of zijn naam hoog te houden. De persoonlijke relatie met Been I is belangrijker dan het gemeenschappelijke.  

[Eerste schetsen, zonder correcties]

Video en performance Willem Steeper. Fluoriserend canvas + projector.

Video schilderij 1 / Video painting from Pim Peterse on Vimeo.