Natuurlijk had hij liever met een doos koekjes onder de tafel willen gaan zitten.
Maar de aanwezigheid van bezoek weerhoudt hem ervan.

Hij kijkt *sluiks* naar de mooie vrouw die op de bank zit,
op de plek waar hij normaal gesproken zit,

Haar rok kruipt tot halverwege haar dijen op.
Hij ziet zijn vader kijken en dan
de bestraffende blik van zijn moeder en
dan de geruststellende lach van de vrouw,
die probeert te verzitten en tevergeefs aan haar rok trekt.

Nee, het is niet zo dat Been I onaangekondigd was verschenen. Hij had van zich laten horen. Er was een telegram vooruitgestuurd dat echter door niemand was gelezen en het had een voicemail achtergelaten, dat door niemand was beluisterd.

Het was dan ook niet geheel eerlijk dat de aanwezige verontwaardigd reageerden op de terugkeer. Zij hoonden Been I en eisten zijn vertrek, of ten minste een verklaring. Een teken van emotie was genoeg geweest.