Ik ben in het atelier De witte doos en peins over de versnipperde stad. Wat wil ik eigenlijk onderzoeken? Ik heb de stad opgeknipt en representeer haar door herschikking. De stad wordt ontmanteld en weer opgebouwd. Het gaat om het beeld van de stad, niet om de connotaties of de proposities. Als het om de betekenis zou gaan zou ik de stad in tact kunnen laten, maar het is juist het wegnemen van alle betekenis -door de betekenisgever te verwijderen uit zijn habitat- dat de stad kan bestaan in gestapelde vorm, de overgangsfase, naar een nieuwe ordening.

Daarom is het ook dat de stad in eerste instantie ontmenst moet worden alvorens de stad af te breken, terug te brengen tot de oorspronkelijke bouwstenen. Voorwaarde voor de nieuwe stad is dat alles hergebruikt wordt, van afgekrabd behang, tot cement in de voegen, het stof tussen de plinten. Afval bestaat niet. Maar waarom die metamorfose? Wat is het belang om een hele stad van binnen en buiten vast te leggen: alle stenen te tellen, elke buis of gang, te registreren en valideren, te nummeren en te labelen, op te slaan en te onderhouden. 
Het gaat om de systematiek, het plan, een groot plan, veel groter dan een(1) mens kan denken of overzien. En toch moet het gebeuren. De stad moet plat.

In de ontwikkeling van het plan lopen we tegen immense problemen aan. Hoe kunnen de bouwstenen het best bewaard blijven. De binnenste ringen van de stad bevatten vele kunstschatten, maar de bouwstenen van jaren her zijn vaak even zo oud en dientengevolge ook zo behandeld. Dat vergt een enorme inspanning en brengt hoge kosten met zich mee. De conservering

Financieel experts durven geen uitspraak te doen over de omvang van het project en de bijbehorende kosten, de verzekeringspremie niet het minst.