'De waarheid ligt ergens in het midden' hoor ik mijn moeder nog zeggen tijdens een meningsverschil. Alles goed en wel, waar is het midden? Als alle kanten belicht zijn? Is waarheid zoiets als collectieve subjectiviteit? Een afspraak? Of bevindt 'de waarheid' buiten ons en kunnen we haar nooit volledig kennen?

Ultime waarheid bestaat niet, hoe graag ik het ook zou willen. Iemand kan volmondig schuld bekennen aan een misdaad, doch niet de enige schuldige factor zijn aan het kwalijke gebeuren waar straf voor staat. Hij kan in volle overgave ja zeggen op een echtelijke verbintenis en toch stiekem denken aan een eerdere nooit vergeten liefde. De waarheid is een afspraak waarin wordt bepaald, wat het minst niet waar is.