Klaarblijkelijk heeft Rufius de dag laten lopen, dat wil zeggen, hij heeft de dag verdaan. Moedeloos is hij ten strijde getrokken tegen de verveling, in zijn alles verzengende dromen, om te ontkomen aan de nutteloze bezigheden die zijn dag vullen. Rufius draait zich op zijn rug tussen de klamme verzuurde lakens, grijpt naar zijn sigaretten en tast over de grond naar een aansteker en een asbak. Als hij de sigaret naar zijn mond brengt en een eerste hijs wil nemen, realiseert hij zich dat hij nog slaapt.

Hij kijkt naar de brandende sigaret, blauwe strepen rook dwarrelen langzaam omhoog en vullen zijn kamer met een blauwe waas waarin hij vormen herkent: eerst ziet hij torens die krullend in de wolken verdwijnen, daken van huizen, smalle stegen en dan gezichten, die uitdrukkingsloos naar hem staren.

Hij weet dat hij de sigaret niet moet roken, hij rookt immers niet.

Een gezicht uit velen, maakt zich los en nadert hem tot vlak voor het zijn neus raakt, Rufius kijkt scheel om het scherp te kunnen zien: rokerig blauwe ogen staren hem aan, de neusvleugels verwijden en de blauwe lippen van de uitgedroogde mond bewegen venijnig. Hij voelt geen angst, maar een onbestendig gevoel bekruipt hem. Moet hij wakker worden?

Hij beweegt de sigaret, de rookpluimen verspreiden zich langzaam door de kamer, zonlicht dat door de kieren van de zware gordijnen naar binnen schijnt, trekt strepen door de blauwe waas. De gezichten verdwijnen en maken plaats voor ronde wellustige vormen, het zouden naakte vrouwenlichamen kunnen zijn maar hij ziet geen handen en voeten, hij ziet geen wapperend haar, slechts warm vlees met een zachte huid omspannen. Als hij het aanraken wil, verdwijnt het.

Dan steekt hij de sigaret in zijn mond. Bittere rook vult zijn longen.

Met een schrok wordt hij wakker, meteen zit hij rechtovereind op zijn matras, het duizelt hem en als hij langzaam bij positieven komt ziet hij de blauwe rook in zijn kamer hangen, in zijn hand brandt een sigaret.