Sinds kort heb ik een nieuwe vriendin. Dat is op zichzelf niet opzienbarend, ik heb vele vriendinnen gehad, allemaal even mooi en openhartig. Ik zoek ze nog wel eens op en telkens weer springt mijn hart op en hoop ik weer een glimp op te vangen van hun verliefde, verlangende blik en hoewel die er altijd is, voel ik niet meer hetzelfde: ik ben op hen uitgekeken, ik ken iedere moedervlek, iedere oneffenheid van hun lichaam. Maar bij G. is het anders lijkt het.

Met haar 26 lentes is G. eigenlijk te jong voor mij, maar ze bezweert dat leeftijd er niet toe doet in de liefde en ik neem het maar van haar aan. Om vragende blikken te voorkomen lopen we nooit gearmd of hand in hand over straat, we gaan als vader en dochter door het leven. Maar achter gesloten deuren is alles anders.

Ik vraag me telkens af, als ze in mijn armen ligt en met zwoele blik naar me kijkt, of onze relatie stand kan houden, maar als ze dan haar warme lichaam tegen mij aandrukt is alle twijfel vergeten. In tegenstelling tot alle anderen is ze niet bijzonder mooi, ze is wel een verschijning en een tikje excentriek. Haar garderobe is zo uitgebreid dat ze elke dag van het jaar iets anders kan dragen en het verontrust me of ik dat alles kan betalen van mijn schamele inkomen. Ze lacht me uit als ik die zorg uitspreek. Ik moet me vooral geen zorgen maken over geld, zegt ze dan, alles is tweedehands, ze is verslaafd aan rommelmarkten.

G. is vooral heel sexy, ze loopt graag naakt door het huis als we samen zijn en laat zich door mij bewonderen. Gelukkig lacht ze altijd, behalve als ze ongesteld is of als haar poezen ziek zijn, want die zijn alles voor haar. Dan wil ze niet aangeraakt worden en mag ik niet verliefd verlangend naar haar kijken. Maar zodra haar periode voorbij is danst ze weer vrolijk naakt door de kamer.  

Wat maakt G. anders van de anderen? Als het aan haar ligt blijven we voor altijd in haar kamer. Ze wisselt dagelijks drie of vier keer van gedaante: dan weer een sexy zomerjurkje, dan weer dost ze zichzelf uit met hippiejurken of een gala verschijning. En altijd lacht ze breeduit met haar volle rood gestifte lippen, ze smokkelt wel, want ze tekent bij. Ik moet dan daar weer om lachen. Ik zie haar liever naturel.

Ik zou graag met haar slapen, maar dat staat ze niet toe, haar poezen hebben mij nog niet volledig geaccepteerd. Ik mag bij haar zijn en naar haar kijken en meedoen met haar spel. Dan stopt het.

Het een eentonig bestaan.

II
Ik doe er alles aan om in de gratie te komen bij haar poezen. Er staat veel op het spel. Het zijn er twee. Ze laten me vooral links liggen, weigeren de kattensnoepjes die ik meeneem, terwijl ik weet dat ze er gek op zijn. Ze zijn passief agressief, als ik binnenkom houden ze mij op gepaste afstand in de gaten, maar als ik enige vorm van aanhankelijkheid toon verdwijnen ze onder de bank of achter de vitrage. 
G. is er heel duidelijk over, als de poezen mij niet mogen is er iets aan de hand met mij. Ze vertrouwt de dieren meer dan mensen. Zoals ze daar nu op de bank zit, met haar benen opgetrokken, -ik zie een glimp van haar schaamlippen verscholen in het ruige schaamhaar - is tergend en mensonterend: ik mag alleen kijken. Zonder mij aan te kijken, spreidt ze haar benen een beetje, zodat haar schaamstreek bloot komt te liggen en de lippen iets wijken zodat ik vol zicht heb op haar zacht rode kut. Op mijn broek tekent zich een natte vlek af. De poezen die zich aan beide zijden naast haar op de bank gevleid hebben, kijken mij opvallend nieuwsgierig aan.

Al die tijd heeft G. niet naar me gekeken. Ze speelt dromerig met de vitrage, met haar blik haar hand volgend, haar andere hand streelt heel langzaam de binnenzijde van haar dij. Ik kan haar ruiken.

(wordt vervolgd)