'Momenteel regent het niet', zegt de blozende jongen en hij kijkt veelbetekenend naar de lucht.
De kinderen om hem heen staren hem in ongeloof aan, de lucht is blauw.

De zwoele wind betast hun blote benen, de zon straalt in hun gezicht.

Ze wachten af. Maar voor die tijd kunnen ze spelen, tot het moment daar is.

De blozende jongen kijkt bezorgd naar zijn spelende maatjes. Het komt altijd onverwachts.

Een moeder moet lachen, zij het niet zonder zorg, ze staart naar de lucht.
Hoog aan de blauwe hemel zwieren de zwaluwen.

De kinderen spelen onbezorgd hun spel, de wereld is mooi.

De blozende jongen weet meer, hij heeft dit al vooruitgedacht.

De moeder veegt haar handen af aan haar schort en voelt de spanning wegebben.

Het moment zal komen, denkt de blozende jongen in zichzelf. Hij wacht gespannen.
Hij wil meedoen met het spel, hij druilt en schuifelt, maar zijn zorgen zijn groot.

Hij had het al vaker zien gebeuren: het onverwachte moment dat plotseling daar was.

Niemand was voorbereid geweest, er was paniek, rumoer en overhaaste besluiten.

Het moment was daar waar het zijn moest, maar de chaos was groot en onbesuisd.

Alle moeders zijn het vergeten, of hebben het verdrongen, ter voorkoming van ziele leed.

De wereld was een stukje lelijker geworden.

Voor kinderen is alles nieuw, het moment zal hen onverwacht raken en verbazen.

Zover is het nog niet, het lange wachten is begonnen.

De moeder schenkt zichzelf een glas Sherry in en steekt een sigaret op.

Ze veegt een pluk haar uit haar van transpiratie glimmende gezicht, het wordt een lange zomer.

Wordt vervolgd...