De stad als geheel der delen, bouwstenen, snippers, pixels, in een altijd tumultueus bewegen. De camera beweegt in horizontale lijnen, heen en weer zwenkend, langs ramen en daken, langs stegen en straten, langs muren en torens, langs hekken en poorten. Nooit is de blauwe lucht boven de stad te zien. Maar de zon trekt vreemde schaduwen.

De stad als geheel der dingen. De eenheid zonder een te zijn.

De scheve dakpan, het gebogen hekje, de losliggende tegels van het mozaik. Onvolkomendheden te over.

De camera zwengt en registreert elke beweging, elke verandering en dat alles al maar weer opnieuw. De perpetuele herhalling.

De camera zoekt, maar vindt niet. Er zal geen levend wezen in de lens kijken noch worden gevolgd, want de stad is leeg, doch niet verlaten.

Verborgen doorgangen, geheime ruimtes, lange tunnels met elkaar verbonden door gecompliceerde kruisingen. Eenvoudig kan het niet zijn.

De stad als herinnering aan niets, omdat er nooit iets gebeurd is? Of omdat iedereen het is vergeten? De stad is gebouwd en de bouwers zijn dood.

De stad als onneembare vesting.