Dat Been I zich niet vervaardigde zijn verontschuldigen aan te bieden voor zijn lange afwezigheid betekende niet dat Been I geen spijt heeft. Hij kan niet vertellen hoeveel het hem spijt, hij kan slechts aansluiting zoeken en de mensen vereren door tijdelijk Derdebeens te zijn. Been I werd verscheurd door schuldgevoel. Wat was er in de jaren gebeurd? Waar was hij gebleven? Was hij anders geworden of al die tijd dezelfde gebleven. Had hij gedwaald en gezocht? Had hij naar een waarheid gezocht?

Nu dan, Been I staat op de schouw. In zwart pantalon met gelakte zwarte schoen, een sok met sokophouder. Been I is lang niet Derdebeens geweest. De laatste zal de gestoorde clown zijn geweest. Of was Rice Derdebeens geweest? Niemand weet het meer. Alles is gehuld in een nevel van vergetelheid. Been I stapt onzeker de straat in. Hij kijkt naar de huizen en zoekt naar een herkenningspunt; een teken dat hij in de juiste straat is. Hij weet het nummer nog: 105 III. Maar zelfs als hij voor de deur van nummer 105 drie hoog staat, herkent hij niets. Durft hij aanbellen? Is dit het juiste huis? Hij dwaalt door de wijk en gaat alle nummers 105 III af op zoek naar die ene deur van herkenning. Hij zou graag naar binnen gaan, hoewel hij niet precies weet wat hij daar achter die deur te zoeken heeft. Het is een vaag vermoeden. Hij voelt dat er iets is. Maar het is een gevoel van de aanwezigheid van niets, een zwart gat. Je berekent de aanwezigheid, maar kan niet bewijzen dat het er is, dus is het er niet.

Been I zoekt naar niets, in de hoop iets te zullen vinden. Heeft hij iets verdrongen? Iets in zijn jeugd dat plaats gehad moet hebben, waarvan hij niet weet wat het is. Bij de flauwste notie niet. Hij graaft zijn herinneringen af, maar ontdekt niets meer dan een gelukkige jeugd. Welke duistere zaken heeft hij weggestopt?