Ik wil net als veel andere mensen eigenlijk helemaal niet zijn wie ik ben.

De eenzaamheid heeft toegeslagen, kruipt onder mijn huid en zweet zich een eind weg gedurende de nacht, badend in het zure zweet tussen klamme lakens, de wereld is een illusie en ik een ongelukkig stuk vreten, baad in zelfgenoegzaamheid gemengd met zelfmedelijden en melancholie, mijn zware lichaam diep in de kussen, happend naar adem in de ijle, muffe lucht van het slaapvertrek, waarin een waas hangt van rook, en het duister overwint, de dag is begonnen, maar ik nog niet. Mijn hand tast tussen mijn benen op zoek naar verlichting en eeuwige roem, een welvarend bestaan waar geen regels gelden en mijn hand klemt zich vast, de schaamte negerend en het geweten sussend op de achtergrond, ik voel het bloed stromen. Het ritueel is begonnen, de vraag is hoelang het aanhoudt, kan ik het binnenhouden of neem ik genoegen met een snelle ontlading, de hand is ruwer dan ik zou willen, de pijn is snijdend, pas wanneer het vocht vloeit is er geruststelling en genoegzaamheid, het sopt en slurpt weldadig en het bloed stroomt en de warme energie vult mijn lendenen. De morgen is begonnen en het grote ontwaken is aanstonds daar.