De vastgeroeste idealen moeten plaatsmaken voor andere ijkpunten. Sterker nog, wat vastgeroest zit moet worden losgewrikt en indien nog van enig nut worden opgepoetst. Duurzaamheid is ook in deze theorie doorgedrongen. Behoudt wat je hebt, vernieuw, herijk en verrijk.

De stad
De stad als onneembare vesting midden in een weids niets. Hoe je er ook binnenkomt, de stad zal eerst ambivalent en ongeïnteresseerd voorkomen.

De binnenkomst
Met hoge snelheid wordt je de stad ingevoerd naar het centrum midden in de grote agglomeratie. Het eerste contact verloopt zo chaotisch als je zelf bent.

De doorkomst
Je baant je een weg door de menigte, reikhalzend uitkijkend naar de stad. Waar is het vertier en waar is het goed toeven?

De ontvangst
De kleine steeg waar je plotseling in verzeild bent geraakt stinkt naar urine en kots. Walgend wil je je omdraaien, maar je blik wordt getrokken naar iets ongewoons, je kent het nog niet.

De vangst
Je arm reikt ernaar maar het is ongrijpbaar; als je er aan denkt heb je het, maar als je het hebt - en er vervolgens niet meer aan denkt - dan is het weg, totdat je er weer aan denkt. Het is waardevol en belangwekkend voor jouw voortbestaan. Je moet moet het hebben en houden.

Het verliezen
Voor je het kunt hebben moet je eerst de stad betreden. In de stad verlies je alles: je eigenwaarde, je moraal, je geschiedenis, je relaties, je vrienden, je familie. De stad slokt je op en werpt je in de diepste krochten, onverbiddelijk, onweerstaanbaar, glorieus en je draagt de mantel der ondeugd. Het verlies is ondraaglijk, maar de schok van het nieuwe maakt alles goed en geleidelijk aan zul je met het verlies kunnen leven.

Het terugvinden
Het spoor terug is mistig en gecompliceerd. Vinden door vooruitkijken is het devies. Maar in het nieuw is lastig oud te vinden. De blik moet vernieuwend zijn en fris en bovenal nieuwsgierig. Gelukkig is de stad zelf oud.