Inleiding

Om altijd uit het niets te beginnen. De ultieme nihilist die alle geschiedenisboeken verbrandt en een pen op een blanco vel neerlegt en afwacht of de nieuwe tijd wil gaan leven zich aandient. Vergeten kan niet. Op het moment dat je je realiseert dat je het vergeten bent, is dat wat je vergeten was, dubbel aanwezig.

Vergeten, zonder te kunnen herinneren, dat is het ultieme nihilisme.
Alles is chaotisch en zinloos, en alles dat er is, is slechts een verdedigingsmuur om niet te hoeven inzien hoe zinloos deze chaos is. De orde die we maken is een maskering om de ware aard van het leven niet te hoeven zien. De houvast die we elkaar bieden is een overeenkomst in gemeenschap, gebouwd op feiten en betekenis. Een wereld waarin we vergeten zijn dat waarheden illusies zijn.
 

De vele lijnen, de gebaande paden, de uitgesleten stromen,  met vele vertakkingen en evenveel knooppunten en dat alles in ontelbare veelheden, in ontelbare variaties, in onnoemelijk veel gradaties, een onmogelijkheid aan mogelijkheden. Dat alles.

Dat alles beweegt.
Dat alles altijd beweegt
Op en neer, groter en kleiner, verschiet van kleur of verandert van waarde, transformeert, collaboreert, dat reageert en modificeert. 

Dat alles is en wordt en zal zijn. Dat eigenlijk nooit iets verdwijnt, maar dat het slechts aan onze waarneming onttrokken wordt. Het is weg! Maar het bestaat nog wel.

Het kan bestaan hebben in een herinnering.

De herinnering aan een warme handdruk roept de positie op van alle neuronen: de hand herinnert, de arm herinnert, de schouder herinnert, de nek herinnert, de kaken de oogleden elke vezel elke zenuwbaan elke cel elke string elke neuron kent de  positie van dat ene moment.

De neuron herinnert zich niet de handdruk, maar weet waar hij zich moet bevinden. De meeste neuronen kennen hun positie en vormen tezamen de herinnering. Hoe de warmte van de andere hand de huid verwarmt, de druk die de andere hand uitoefent en de kracht waarmee deze beantwoord wordt, hoe de andere hand grijpt, de kracht of tederheid, de rimpeling van de huid, glad of ruw.

En hoe dat alles turbulent beweegt, wakker geschudde emotie, koude rillingen over de rug, verstijfd van overweldiging.

door
Wilhelmus Johannes Steeper<

-I-
Het voornemen de autonome zone in te nemen nadat hij geponeerd is drijft op een wilskracht die onoverwinnelijk tegen het tij inkerend het sublieme aangaat. Zoals de zon over het water scheert en het riet in vuur en vlam zet. De ruimte is gespaard gebleven, maar zal voor korte tijd omgevormd worden, met non verbaal geweld worden ingezet tegen alles dat als normaal te boek staat. Wetten en regels die ongeldig verklaard zichzelf herstellen. De autonome zone regeert vanuit de grond, vanuit het vuur en het spektakel. Niet de onweerstaanbare chaos en aan organisatie grenzende wanorde maar de tijdelijkheid en vluchtigheid van de zone maakt de autonomie ongrijpbaar en de omheining, de afbakening en de gracht.

De buitengesloten buiten ruimte wordt tot tribune verheven, de zone is schouwspel vanaf de eerste poging tot poneren: de demonstratie van mogelijke kracht. Het grit wordt uitgezet, het land bewerkt, voorbereidingen tot algehele overname. Sanitaire eenheden en bevoorrading loodsen, keukens en werkplaatsen, gereedschaps- en materiaalcontainers. Op elke situatie voorbereidt.