Het is natuurlijk al lang tijd dat ik eens vertel wie ik ben. Waar mijn kribbe heeft gestaan zogezegd. Maar oh zo eenvoudig is het niet. Want waar heeft mijn kribbe niet gestaan? Uit duizend moeders ben ik geboren en allemaal eensgelijk, ben ik hun gelijkenis en draag ik hun innerlijk vuur. En uit duizend vaders ben ik voortgekomen en ook van hen heb ik, wat mij maakt, hoe ik gevormd ben. Het is dus niet vreemd dat ik enigszins verward over kan komen.

Het is niet een aangenaam beeld, hij wil liever niet kijken, maar hij kan zijn hoofd niet afwenden; het begint altijd ergens onbestendig, soms gevat in een eerste zin of een beeld, je weet niet waar je bent, maar het begin is er; je kijkt om je heen om je te oriënteren, maar niets heeft enige houvast of enige relatie, dat kan ook niet, want je weet nog niets, want je bent nog niets, niets van betekenis; je bent als een baby die net uit de schacht geworpen is, de moederschoot verlaten heeft, je zou willen huilen, maar je kunt nog net de eerste wanhoopssnik inslikken en duizelen.

Gaandeweg wordt de wereld zwarter om hem heen. Het sprankje hoop dat hij nog heeft, dooft langzaam, maar hij wanhoopt niet. Was dit het dan? Was dit het moment waar hij naar uitgekeken had? Het moment dat hij had gevreesd.

Hij gaat er nog maar eens verzitten, zijn handen gevouwen in zijn schoot, zijn hoofd voorovergebogen alsof hij in slaap is gedut, aandachtig luisterend naar zijn innerlijke stem. Maar er komt niets. Hij is gedachteloos. Hij denkt dat hij zou willen denken, maar niet wat hij zou willen denken. Laat de gedachten maar komen. Maar hij is beland bij een einde.