(Lees de gebruiksaanwijzing niet!)

Verzameld en te boek gesteld door Willem Steeper

Is er een mooier bestaan mogelijk voor een huisvlieg? Op afstand bestuurbaar! Anton is eerst niet warm te maken voor een nieuwe uitrusting.
Het aanbrengen van het controle mechanisme kost me een hoop moeite, maar de operatie verloopt naar wens. Hij twijfelt aan mijn belofte dat zijn wil gerespecteerd zou blijven hoewel ik hem verzeker dat ik hem niets tegen zijn wil in wil laten doen, hoewel de verleiding natuurlijk groot is. Anton stemt in als ik hem vertel over de enorme voordelen van het apparaat op zijn rug: ik zou hem uit duizenden herkennen en door middel van een hoogstaand stukje navigatie techniek zou ik hem, waar hij ook zou uithangen altijd naar mij toe kunnen leiden. Dat stem de hem zeer tevreden omdat eerdere pogingen om mij op mijn zwerftochten te vergezellen mislukten omdat hij de ingang van het voertuig waarmee ik mij voortbewoog niet kon vinden, wat hem meerdere malen zijn kop gekost heeft. Gelukkig heeft Anton het eeuwige leven.

Anton vliegt een beetje door de kamer, onwennig nog, maar vol geestdrift. Ik moedig hem aan. Hij is nog niet buiten geweest. Hij moet nog wennen aan het gewicht op zijn rug. Het is te zien want hij heeft de neiging te dalen. We zullen niet al te veel hooi op onze vork nemen en elke dag een beetje langer oefenen.
De geschiedenissen van Anton zijn talloos. Het zou dan ook hoegenaamd een onmogelijke taak zijn al zijn belevenissen aan het papier toe te vertrouwen.

De eerste ontmoeting met Anton vond plaats in Den Haag. Als grap voerde ik een toevallig rond vliegende vlieg een beetje honing en nodigde hem uit samen met mij te eten. De vlieg bleef een aantal maanden bij mij in de kamer en at nu en dan mee van mijn bord, niet voordat ik het zelf eerst geleegd had. Pas veel later besefte ik dat deze Anton moet zijn geweest, op dat moment had hij dat nog niet kenbaar gemaakt. Dat de vlieg zolang in mijn huis bleef verbaasde mij niet totdat een bevriend bioloog mij vertelde dat vliegen niet zo een lang leven beschoren zijn en hij mij voor sprookjesverteller uitmaakte, iets dat mij zeer krenkte. Begrijpen deed ik het niet. De vlieg was echt zolang in huis geweest. Pas later toen Anton de eerste keer met mij direct in contact kwam, besefte ik dat het misverstand was te denken dat het een en dezelfde vlieg is geweest. De bioloog vriend had gelijk en ongelijk. Anton is iedere vlieg waarin ik Anton herken en volgens Anton klopt dat. Zijn voortbestaan bestaat louter in de fantasie van de toeschouwer. Dat hij juist bij mij moest aankloppen.

Anton nog steeds hier, zo nu en dan. Het is geen echte plakker. Soms, op momenten dat het mij uitkomt, zie ik hem zitten. Laatst nog op de schouder van een vriendin, waar hij een hele poos naar mij zat te kijken, zich wassend of rondwandelend op de bevallige schouder; hij wist dat ik even met hem zou willen ruilen en dat ik veel gewaagdere toeren zou uithalen.

wat er ook tussen ons plaats vond
wat er ook plaats vond.