Ik lijk het overzicht te verliezen. Hoe groot is mijn wereld eigenlijk? En is fysieke grootte evenredig aan mentale grootte? Of virtuele grootte? Als ik de grenzen aftast, -voorzichtig met een enkele vinger por, om te voelen hoe elastisch zij is-, ervaar ik grenzen als variabele waarden. Grenzen stel je. Aanvaard je. Waarom, voor de duidelijkheid?
Nieuw
De teksten op deze website worden regelmatig bijgewerkt en gecorrigeerd.
Tergend langzaam
Sta ik op
Uiteindelijk leek het allemaal ver weg. Ja, er was veel gebeurd, maar zoveel gebeurt elke dag. De impakt was enorm geweest, dat had iedereendie maar enige kennis had over de wereldgeschiedenis en de economie zich gerealiseerd, maar de verbijstering van het eerste moment maakte snel plaats voor de dagelijkse beslommeringen. Niet iedereen was verbaasd.
Ik ben in het atelier De witte doos en peins over de versnipperde stad. Wat wil ik eigenlijk onderzoeken? Ik heb de stad opgeknipt en representeer haar door herschikking. De stad wordt ontmanteld en weer opgebouwd. Het gaat om het beeld van de stad, niet om de connotaties of de proposities. Als het om de betekenis zou gaan zou ik de stad in tact kunnen laten, maar het is juist het wegnemen van alle betekenis -door de betekenisgever te verwijderen uit zijn habitat- dat de stad kan bestaan in gestapelde vorm, de overgangsfase, naar een nieuwe ordening.
De versnipperde stad veronderstelt bewoners. Daar is immers de stad voor bedoeld, maar de stad is leeg, bestaat zij slecht in de vorm van daken en muren, steegjes en lege straten. De mens is ondergeschikt.
Stad zonder inwoners
De bewoner doet er niet toe. De stad bestaat zonder inwoners. Het is een container, een omhulsel, zonder vulling en daarmee eigenlijk zonder betekenis. De stad is teruggebracht tot bouwstenen. De stad kan ontmanteld worden, steen voor steen afgebroken, gesorteerd worden op vorm en materiaal en opnieuw worden gebouwd.
Het zorgvuldig afbreken van de stad en het sorteren van de materialen en vooral het registreren en valideren van de materialen zal jaren in beslag nemen.
Een man houdt er 12 vrouwen op na. Hij houdt hen geboeid en met een prop in de mond opgesloten in een groot huis midden in de stad. Hij verzorgt hen heel goed. Meer dan goed. Hij wil meer vrouwen en gaat op zoek. Het wordt hem moeilijk gemaakt door de aanhoudende publiciteit rond de verdwenen vrouwen om nummer 13 te vinden. ] (ongecorrigeerd) [Werktitel] Het leven van een autistische manisch depressieve schizofrene psychopaat.
Inleiding
Om altijd uit het niets te beginnen. De ultieme nihilist die alle geschiedenisboeken verbrandt en een pen op een blanco vel neerlegt en afwacht of de nieuwe tijd wil gaan leven zich aandient. Vergeten kan niet. Op het moment dat je je realiseert dat je het vergeten bent, is dat wat je vergeten was, dubbel aanwezig.
Vergeten, zonder te kunnen herinneren, dat is het ultieme nihilisme.
Alles is chaotisch en zinloos, en alles dat er is, is slechts een verdedigingsmuur om niet te hoeven inzien hoe zinloos deze chaos is. De orde die we maken is een maskering om de ware aard van het leven niet te hoeven zien. De houvast die we elkaar bieden is een overeenkomst in gemeenschap, gebouwd op feiten en betekenis. Een wereld waarin we vergeten zijn dat waarheden illusies zijn.
De stad als geheel der delen, bouwstenen, snippers, pixels, in een altijd tumultueus bewegen. De camera beweegt in horizontale lijnen, heen en weer zwenkend, langs ramen en daken, langs stegen en straten, langs muren en torens, langs hekken en poorten. Nooit is de blauwe lucht boven de stad te zien. Maar de zon trekt vreemde schaduwen.
De stad als geheel der dingen. De eenheid zonder een te zijn.
De scheve dakpan, het gebogen hekje, de losliggende tegels van het mozaik. Onvolkomendheden te over.
De camera zwengt en registreert elke beweging, elke verandering en dat alles al maar weer opnieuw. De perpetuele herhalling.
De camera zoekt, maar vindt niet. Er zal geen levend wezen in de lens kijken noch worden gevolgd, want de stad is leeg, doch niet verlaten.
Verborgen doorgangen, geheime ruimtes, lange tunnels met elkaar verbonden door gecompliceerde kruisingen. Eenvoudig kan het niet zijn.
De stad als herinnering aan niets, omdat er nooit iets gebeurd is? Of omdat iedereen het is vergeten? De stad is gebouwd en de bouwers zijn dood.
De stad als onneembare vesting.
Willem Steeper is een project. Het is nooit helemaal duidelijk wat het project inhoud. En laten we het kort houden. Het kan van alles zijn.