Nieuw

De teksten op deze website worden regelmatig bijgewerkt en gecorrigeerd.

[De verschillende hoofdstukken zullen in de loop der tijd worden aangevuld / herschreven of vervangen worden.]

1. Khatia wijst. Ze wenkt naar een bewaker en wijst dan naar mij, heel even, ze kijkt me niet aan. Even is daar die vinger en een vlugge blikwisseling met de man die even later op mijn schouders zal tikken. Voor nu, zie ik haar over het rode loper naar de limousine lopen. De fotografen klikken de laatste prenten en verspreiden zich over het plein. In mijn hoofd klinken, als een echo, nog de tonen van de laatste mazurka door.

Ik zie haar rond achterwerk als ze de limo inkruipt. Als ze zit, steekt ze nog even haar krullend haar en haar rood geverfde lippen buiten de auto, haar ogen lachen uitnodigend naar me. Ik weet me geen raad. En dan wordt er op mijn schouder getikt. “Komt u maar mee, meneer”, ze wil u spreken. 

03
Sep
2016

Kunst, de onvervalste smaak van het oneindige

Posted by Willem Steeper

[automatisch schrift] Diep geworteld leeft de overtuiging dat energie, dat wat je bent, niet eindig kan zijn. Doch altijd loert het zwarte gat, de ultieme oneindigheid, het nihilistisch niets. Het is er altijd niet, tot het zich aandient en ook dan is het er maar even, in de overgang van licht naar duister. Dat wat we dood noemen, waar we in het algemeen het liefst indirekt naar verwijzen. Want het almachtige niets zuigt en wie te dichtbij komt is verloren. De risco's zijn groot, groter dan je kunt bevatten, en zelfs als je maar een deel begrijpt, en de consequenties inziet, zelfs dan zijn ze te groot voor je begrip. Het is niet te overzien. ook niet als je heel lang bent.

Altijd te kunnen zijn, er altijd zijn, nu, en in de toekomst. Dat wat je te vertellen hebt is te groot voor je eigen begrip, maar zal begrepen worden in een verre toekomst. Het zal worden veiliggesteld, gepubliceerd en verveelvoudigd. Maar vooreerst zal het origineel in een kluis bewaard worden.

De archeologie van de toekomst: De omgekeerde archeologie. Een excercitie zijn tol vraagt. Een expeditie die tot mislukken gedoemd is.

Het afdalen naar de ongekende krochten is niet zonder gevaar. Niet eerder was men zo diep doorgedrongen in de spelongen, de gaten die waren gevallen in het verder rimpelloze filter, toonden een choas van onkende kracht. En terwijl hij gebiologeerd naar het zwart kijkt en probeert te bevatten wat hij ziet, sluiten de gaten zonder een teken achter te laten. Hij duikelt voorover een gat in en vliegt. Er is niets.

27
Aug
2016

Artist statement

Posted by Willem Steeper

Cultuur is de beschermende laag die ons in staat stelt niet te hoeven realiseren dat de werkelijkheid absurd, leeg en zinloos is, behalve binnen die cultuur, dat daarbuiten een ongekend niets heerst, dat geheel leeg en tegelijkertijd heel vol is: alles en niets, chaos en orde.

23
Aug
2016

Tenenkrommend

Posted by Willem Steeper

Obscene randvoorwaarden, dat zijn het. Markus is boos. Hij heeft net gehoord wat zij van hem wil. Wat zij eist. En hij is er nog niet klaar voor, hij is er klaar mee!

Klaarblijkelijk heeft Rufius de dag laten lopen, dat wil zeggen, hij heeft de dag verdaan. Moedeloos is hij ten strijde getrokken tegen de verveling, in zijn alles verzengende dromen, om te ontkomen aan de nutteloze bezigheden die zijn dag vullen. Rufius draait zich op zijn rug tussen de klamme verzuurde lakens, grijpt naar zijn sigaretten en tast over de grond naar een aansteker en een asbak. Als hij de sigaret naar zijn mond brengt en een eerste hijs wil nemen, realiseert hij zich dat hij nog slaapt.
 

14
Jun
2016

Khatia

Posted by Willem Steeper

Toen ik Khatia die maandag, tegen de avond op de brug tegemoet kwam lopen, verkeerde ik in een staat die ik nog niet eerder bij mezelf had meegemaakt, ik had een slecht humeur, elke stap die ik maak beukt in mijn hoofd, en elke ademhaling stokt even in mijn keel, het zwarte water van de gracht roept.

De hele dag heb ik alleen doorgebracht in het atelier en er is werkelijk niets uit mijn handen gekomen. Ik luisterde naar een pianoconcert van Chopin, het langzame deel had ik op herhalen gezet en was blijven mijmeren op de melancholieke pianoklanken. Aan het eind van de middag bleek geen idee te beklijven. Om mijn aandacht kracht bij te zetten dronk ik een paar biertjes en propte een homp kaas naar binnen.

Pagina's