Willem steeper heeft een nieuwe jas, er missen nog wel wat knopen. Iedereen die Willem kent zal beamen dat dit niet vreemd is. Bij Willem mist er van alles. Op het eerste oog lijkt hij compleet, in evenwicht met zichzelf, maar als je hem langer kent, zie je de verschijnselen een voor een voorbij komen, waarmee hij bewijst compleet incompentent te zijn om de taak in het leven te vervolmaken.
Nieuw
De teksten op deze website worden regelmatig bijgewerkt en gecorrigeerd.
(zonder correctie)
Zit in ieder van ons een vrouw verborgen? Man, vrouw, transgender, seksueel of a-seksueel. De moeder de hoeder. Het verzorgende, het beschermende, het gevoelige. De warme kant, vanuit de onderbuik, waar de warme gloed omhoog borrelt. Alert voor iedere emotie, alles overdenkend en vooral vooruitdenken. Alle scenario's zijn mogelijk, op elk gevaar voorbereid, niet alleen van het zelf maar vooral van de ander. Want de hoeder waakt over het kroost.
Op basis van de herinneringen die ik heb, schrijf ik het leven van mijn overleden vrienden door. Een tweede leven, een onmogelijk bestaan. In memoriam. Deze keer A-M. te D-H
[De verschillende hoofdstukken zullen in de loop der tijd worden aangevuld / herschreven of vervangen worden.]
1. Khatia wijst. Ze wenkt naar een bewaker en wijst dan naar mij, heel even, ze kijkt me niet aan. Even is daar die vinger en een vlugge blikwisseling met de man die even later op mijn schouders zal tikken. Voor nu, zie ik haar over het rode loper naar de limousine lopen. De fotografen klikken de laatste prenten en verspreiden zich over het plein. In mijn hoofd klinken, als een echo, nog de tonen van de laatste mazurka door.
Ik zie haar rond achterwerk als ze de limo inkruipt. Als ze zit, steekt ze nog even haar krullend haar en haar rood geverfde lippen buiten de auto, haar ogen lachen uitnodigend naar me. Ik weet me geen raad. En dan wordt er op mijn schouder getikt. “Komt u maar mee, meneer”, ze wil u spreken.
Het is waar, de zelfgekozen opdracht is onuitvoerbaar. De commissie heeft de opdracht beoordeeld en is tot de conclusie gekomen dat de onderzoeksvraag weinig of niets omhelst en dat daarom geen toestemming gegeven kan worden om de opdracht uit te voeren.
Is per definitie de onmogelijke omstandigheid onmogelijk? Of kan een onmogelijke omstandigheid door mogelijke elementen toe te voegen of door de mogelijke context te veranderen of de mogelijke perceptie op te rekken, toch mogelijk worden gemaakt? Het klinkt onmogelijk. Maar is dat ook zo?
[automatisch schrift] Diep geworteld leeft de overtuiging dat energie, dat wat je bent, niet eindig kan zijn. Doch altijd loert het zwarte gat, de ultieme oneindigheid, het nihilistisch niets. Het is er altijd niet, tot het zich aandient en ook dan is het er maar even, in de overgang van licht naar duister. Dat wat we dood noemen, waar we in het algemeen het liefst indirekt naar verwijzen. Want het almachtige niets zuigt en wie te dichtbij komt is verloren. De risco's zijn groot, groter dan je kunt bevatten, en zelfs als je maar een deel begrijpt, en de consequenties inziet, zelfs dan zijn ze te groot voor je begrip. Het is niet te overzien. ook niet als je heel lang bent.
Altijd te kunnen zijn, er altijd zijn, nu, en in de toekomst. Dat wat je te vertellen hebt is te groot voor je eigen begrip, maar zal begrepen worden in een verre toekomst. Het zal worden veiliggesteld, gepubliceerd en verveelvoudigd. Maar vooreerst zal het origineel in een kluis bewaard worden.
De archeologie van de toekomst: De omgekeerde archeologie. Een excercitie zijn tol vraagt. Een expeditie die tot mislukken gedoemd is.
Het afdalen naar de ongekende krochten is niet zonder gevaar. Niet eerder was men zo diep doorgedrongen in de spelongen, de gaten die waren gevallen in het verder rimpelloze filter, toonden een choas van onkende kracht. En terwijl hij gebiologeerd naar het zwart kijkt en probeert te bevatten wat hij ziet, sluiten de gaten zonder een teken achter te laten. Hij duikelt voorover een gat in en vliegt. Er is niets.
Cultuur is de beschermende laag die ons in staat stelt niet te hoeven realiseren dat de werkelijkheid absurd, leeg en zinloos is, behalve binnen die cultuur, dat daarbuiten een ongekend niets heerst, dat geheel leeg en tegelijkertijd heel vol is: alles en niets, chaos en orde.
Obscene randvoorwaarden, dat zijn het. Markus is boos. Hij heeft net gehoord wat zij van hem wil. Wat zij eist. En hij is er nog niet klaar voor, hij is er klaar mee!
Klaarblijkelijk heeft Rufius de dag laten lopen, dat wil zeggen, hij heeft de dag verdaan. Moedeloos is hij ten strijde getrokken tegen de verveling, in zijn alles verzengende dromen, om te ontkomen aan de nutteloze bezigheden die zijn dag vullen. Rufius draait zich op zijn rug tussen de klamme verzuurde lakens, grijpt naar zijn sigaretten en tast over de grond naar een aansteker en een asbak. Als hij de sigaret naar zijn mond brengt en een eerste hijs wil nemen, realiseert hij zich dat hij nog slaapt.