(zonder correctie)
Zit in ieder van ons een vrouw verborgen? Man, vrouw, transgender, seksueel of a-seksueel. De moeder de hoeder. Het verzorgende, het beschermende, het gevoelige. De warme kant, vanuit de onderbuik, waar de warme gloed omhoog borrelt. Alert voor iedere emotie, alles overdenkend en vooral vooruitdenken. Alle scenario's zijn mogelijk, op elk gevaar voorbereid, niet alleen van het zelf maar vooral van de ander. Want de hoeder waakt over het kroost.
[De verschillende hoofdstukken zullen in de loop der tijd worden aangevuld / herschreven of vervangen worden.]
1. Khatia wijst. Ze wenkt naar een bewaker en wijst dan naar mij, heel even, ze kijkt me niet aan. Even is daar die vinger en een vlugge blikwisseling met de man die even later op mijn schouders zal tikken. Voor nu, zie ik haar over het rode loper naar de limousine lopen. De fotografen klikken de laatste prenten en verspreiden zich over het plein. In mijn hoofd klinken, als een echo, nog de tonen van de laatste mazurka door.
Ik zie haar rond achterwerk als ze de limo inkruipt. Als ze zit, steekt ze nog even haar krullend haar en haar rood geverfde lippen buiten de auto, haar ogen lachen uitnodigend naar me. Ik weet me geen raad. En dan wordt er op mijn schouder getikt. “Komt u maar mee, meneer”, ze wil u spreken.
Toen ik Khatia die maandag, tegen de avond op de brug tegemoet kwam lopen, verkeerde ik in een staat die ik nog niet eerder bij mezelf had meegemaakt, ik had een slecht humeur, elke stap die ik maak beukt in mijn hoofd, en elke ademhaling stokt even in mijn keel, het zwarte water van de gracht roept.
De hele dag heb ik alleen doorgebracht in het atelier en er is werkelijk niets uit mijn handen gekomen. Ik luisterde naar een pianoconcert van Chopin, het langzame deel had ik op herhalen gezet en was blijven mijmeren op de melancholieke pianoklanken. Aan het eind van de middag bleek geen idee te beklijven. Om mijn aandacht kracht bij te zetten dronk ik een paar biertjes en propte een homp kaas naar binnen.
Alleen wereldsterren brengen hun eigen concertvleugel mee.
Onder het podium staat op zijn kant, gevangen tussen muziekkoffers en lessenaars, nog in de kist geborgen, haar concertvleugel. De vleugelpiano is uiterst stabiel vervoerd, onder de beste omstandigheden, klimaat geregeld, dubbelwandig en in de kist wordt de vleugel met hoog technologie, hydraulisch in balans gehouden. Het is ook niet zo maar een instrument.
Besluiteloos staat Khatia naast de kist, ze controleert nog maar een keer de instellingen van de klimaatbeheersing. Ze wil de vleugel niet alleen laten staan, het liefst zou ze het nu uitpakken en op de poten zetten, want te lang op zijn kant staan is niet goed; bij teveel spanning op de kast kan door de minst geringste verstoring de piano ontstemd raken, en dat mag niet gebeuren. Zeker niet.
Van meet af aan is het goed gegaan, zij kan met een gerust hart, met dezelfde overtuiging als altijd, het publiek tegemoet treden. Letterlijk, want de deur is nog niet open of er komt al een aarzelend applaus over het podium aanwaaien.
