Een man houdt er 12 vrouwen op na. Hij houdt hen geboeid en met een prop in de mond opgesloten in een groot huis midden in de stad. Hij verzorgt hen heel goed. Meer dan goed. Hij wil meer vrouwen en gaat op zoek. Het wordt hem moeilijk gemaakt door de aanhoudende publiciteit rond de verdwenen vrouwen om nummer 13 te vinden. ] (ongecorrigeerd) [Werktitel] Het leven van een autistische manisch depressieve schizofrene psychopaat.
Nieuw
De teksten op deze website worden regelmatig bijgewerkt en gecorrigeerd.
Inleiding
Om altijd uit het niets te beginnen. De ultieme nihilist die alle geschiedenisboeken verbrandt en een pen op een blanco vel neerlegt en afwacht of de nieuwe tijd wil gaan leven zich aandient. Vergeten kan niet. Op het moment dat je je realiseert dat je het vergeten bent, is dat wat je vergeten was, dubbel aanwezig.
Vergeten, zonder te kunnen herinneren, dat is het ultieme nihilisme.
Alles is chaotisch en zinloos, en alles dat er is, is slechts een verdedigingsmuur om niet te hoeven inzien hoe zinloos deze chaos is. De orde die we maken is een maskering om de ware aard van het leven niet te hoeven zien. De houvast die we elkaar bieden is een overeenkomst in gemeenschap, gebouwd op feiten en betekenis. Een wereld waarin we vergeten zijn dat waarheden illusies zijn.
De stad als geheel der delen, bouwstenen, snippers, pixels, in een altijd tumultueus bewegen. De camera beweegt in horizontale lijnen, heen en weer zwenkend, langs ramen en daken, langs stegen en straten, langs muren en torens, langs hekken en poorten. Nooit is de blauwe lucht boven de stad te zien. Maar de zon trekt vreemde schaduwen.
De stad als geheel der dingen. De eenheid zonder een te zijn.
De scheve dakpan, het gebogen hekje, de losliggende tegels van het mozaik. Onvolkomendheden te over.
De camera zwengt en registreert elke beweging, elke verandering en dat alles al maar weer opnieuw. De perpetuele herhalling.
De camera zoekt, maar vindt niet. Er zal geen levend wezen in de lens kijken noch worden gevolgd, want de stad is leeg, doch niet verlaten.
Verborgen doorgangen, geheime ruimtes, lange tunnels met elkaar verbonden door gecompliceerde kruisingen. Eenvoudig kan het niet zijn.
De stad als herinnering aan niets, omdat er nooit iets gebeurd is? Of omdat iedereen het is vergeten? De stad is gebouwd en de bouwers zijn dood.
De stad als onneembare vesting.
Willem Steeper is een project. Het is nooit helemaal duidelijk wat het project inhoud. En laten we het kort houden. Het kan van alles zijn.
Natuurlijk zou iedereen die Been I heeft gekend willen dat hij terugkeert. Het magische gehalte van Been I is onweerstaanbaar. Maar niemand doet enige moeite te zoeken of zijn naam hoog te houden. De persoonlijke relatie met Been I is belangrijker dan het gemeenschappelijke.
[Eerste schetsen, zonder correcties]
Epigraaf is een live performance vanuit de Witte Doos, aan het Witte de Withplein in Amsterdam. Het valt binnen de reeks videoschilderijen. Verven met pixels.
Sony CCD handycam
Binq, beamer
Muziek en video: Willem Steeper
Techniek: video feedback
Video en performance Willem Steeper. Fluoriserend canvas + projector.
Video schilderij 1 / Video painting from Pim Peterse on Vimeo.
Willem Steeper Fase1 from Vimeo.
De status 'Staandebeens met derde been' is een zeer zelden voorkomende conditie. Men moet aan alle voorwaarden voldoen en de omstandigheden moeten juist zijn; de juiste woorden gesproken en afspraken gemaakt; de stukken geschreven en bezegeld, dan. Dan kan de aansluiting plaats vinden. Dan kan Been I derdebeens worden en daarmee ontstaat de verheven status conditie 'Staandebeens met derde been'.