Het Maanwoordenboek is gemaakt voor het eindexamenproject van Annette Peterse op de KABK in Den Haag.
Nieuw
De teksten op deze website worden regelmatig bijgewerkt en gecorrigeerd.
Zelfportretten Nr.1
Potlood op kassabon.
Toiletspiegel in bar.
2 januari 1982
Wat een vale ogen. Wat een vermoeidheid spreekt daar stomme woorden. Wel wilde haren, beetje springerig. Mijn ogen staan faai.
wat er ook tussen ons plaats vond
wat er ook plaats vond.
I
Het zou natuurlijk kunnen dat het nooit gebeurd was. Dat ze nooit of te nimmer. Het zou kunnen dat het een nare droom was geweest, gevoed door de overmatige consumptie van Rum-Cola op het feestje. Ze had zich daar toch al niet op haar gemak gevoeld tussen die overjarige booboo's van het instituut. Wat was het dan? Wat was dat onbestendige gevoel dat haar al de heel de dag bezig hield. Was ze dan zo te keer gegaan?
Overal waar ik ben
Ben ik overal waar ik ben
Ben ik vooral waar ik ben
Ben ik
Ik ben overal, waar ik ben
Ik ben waar ik ben
Overal waar ik ben
Ben ik
Wat niemand wist, maar wel geweten had kunnen zijn, was dat toen de eerste golf zich openbaarde in al haar hevigheid zo overweldigend was en zoveel stof deed opwaaien dat iedereen vergat dat er tekenen geweest waren: eerste uitbraken, kleine berichten in de courant, geruchten, vrezen die snel vergeten werden. In een toneel van welvaart en geluk, -onaantastbaar geluk-, slaat een onbekende vijand toe. In korte tijd liggen de straten vol opgestapelde doodskisten en lijkzakken en in parken worden op brandstapels lijken verbrand.
Verloren idealen.
Soms overmoed , soms dralen, soms zwijgen, soms grote verhalen, soms een kleinood, soms enorme balen, soms fijn en klein dan weer grof en gehavend, soms eigengereid dan weer achterhalend, soms van goeder trouw, soms niet meer te verhalen, soms ver rijkend, soms om te balen, soms achter blijvend, soms niet meer in te halen, soms terug kerend, soms verlaten, soms verblijd en soms gelaten...
Steeper heeft zijn vriend alle emoties afgenomen. Emotie kost teveel energie. Om zijn vriend niet geheel afgestompt door het leven te laten gaan mag de vriend zo nu en dan proeven wat liefde is, net genoeg om hem in leven te houden, maar niet zoveel dat hij tot een langslepende en energie vretende relatie overgaat.
door
Wilhelmus Johannes Steeper<
-I-
Het voornemen de autonome zone in te nemen nadat hij geponeerd is drijft op een wilskracht die onoverwinnelijk tegen het tij inkerend het sublieme aangaat. Zoals de zon over het water scheert en het riet in vuur en vlam zet. De ruimte is gespaard gebleven, maar zal voor korte tijd omgevormd worden, met non verbaal geweld worden ingezet tegen alles dat als normaal te boek staat. Wetten en regels die ongeldig verklaard zichzelf herstellen. De autonome zone regeert vanuit de grond, vanuit het vuur en het spektakel. Niet de onweerstaanbare chaos en aan organisatie grenzende wanorde maar de tijdelijkheid en vluchtigheid van de zone maakt de autonomie ongrijpbaar en de omheining, de afbakening en de gracht.
De buitengesloten buiten ruimte wordt tot tribune verheven, de zone is schouwspel vanaf de eerste poging tot poneren: de demonstratie van mogelijke kracht. Het grit wordt uitgezet, het land bewerkt, voorbereidingen tot algehele overname. Sanitaire eenheden en bevoorrading loodsen, keukens en werkplaatsen, gereedschaps- en materiaalcontainers. Op elke situatie voorbereidt.
De Achterkant der Dingen. De filosofie achter de Chaotische kerk is gebaseerd op het Achterkant denken. Deze waan filosofie, -van waar naar waan- is een werkelijkheidsbeeld dat Steeper geschapen heeft binnen de muren van de Chaotische kerk en hij heeft altijd de intentie gehad het binnen die muren te bewaren. Toen de waan het won van de waar was er houden meer aan. De leden van de kerk verkondigde de grootste onzin om maar een luisterend oor te houden.
'Aan de achterkant van onze werkelijkheidsvoorstelling is van alles mogelijk. Een voorkant en een achterkant: de dingen tonen hun voorkant door hun achterkant aan het zicht te onttrekken en door rond het ding te draaien krijgen we de achterkant te zien, maar het probleem herhaalt zich: de keerzijde toont zich alleen maar door te verbergen wat daarnet nog zichtbaar was.'