Zelfportretten Nr.1
Potlood op kassabon.
Toiletspiegel in bar.
2 januari 1982
Wat een vale ogen. Wat een vermoeidheid spreekt daar stomme woorden. Wel wilde haren, beetje springerig. Mijn ogen staan faai.
Nieuw
De teksten op deze website worden regelmatig bijgewerkt en gecorrigeerd.
wat er ook tussen ons plaats vond
wat er ook plaats vond.
I
Het zou natuurlijk kunnen dat het nooit gebeurd was. Dat ze nooit of te nimmer. Het zou kunnen dat het een nare droom was geweest, gevoed door de overmatige consumptie van Rum-Cola op het feestje. Ze had zich daar toch al niet op haar gemak gevoeld tussen die overjarige booboo's van het instituut. Wat was het dan? Wat was dat onbestendige gevoel dat haar al de heel de dag bezig hield. Was ze dan zo te keer gegaan?
Overal waar ik ben
Ben ik overal waar ik ben
Ben ik vooral waar ik ben
Ben ik
Ik ben overal, waar ik ben
Ik ben waar ik ben
Overal waar ik ben
Ben ik
Wat niemand wist, maar wel geweten had kunnen zijn, was dat toen de eerste golf zich openbaarde in al haar hevigheid zo overweldigend was en zoveel stof deed opwaaien dat iedereen vergat dat er tekenen geweest waren: eerste uitbraken, kleine berichten in de courant, geruchten, vrezen die snel vergeten werden. In een toneel van welvaart en geluk, -onaantastbaar geluk-, slaat een onbekende vijand toe. In korte tijd liggen de straten vol opgestapelde doodskisten en lijkzakken en in parken worden op brandstapels lijken verbrand.
Verloren idealen.
Soms overmoed , soms dralen, soms zwijgen, soms grote verhalen, soms een kleinood, soms enorme balen, soms fijn en klein dan weer grof en gehavend, soms eigengereid dan weer achterhalend, soms van goeder trouw, soms niet meer te verhalen, soms ver rijkend, soms om te balen, soms achter blijvend, soms niet meer in te halen, soms terug kerend, soms verlaten, soms verblijd en soms gelaten...
Steeper heeft zijn vriend alle emoties afgenomen. Emotie kost teveel energie. Om zijn vriend niet geheel afgestompt door het leven te laten gaan mag de vriend zo nu en dan proeven wat liefde is, net genoeg om hem in leven te houden, maar niet zoveel dat hij tot een langslepende en energie vretende relatie overgaat.
door
Wilhelmus Johannes Steeper<
-I-
Het voornemen de autonome zone in te nemen nadat hij geponeerd is drijft op een wilskracht die onoverwinnelijk tegen het tij inkerend het sublieme aangaat. Zoals de zon over het water scheert en het riet in vuur en vlam zet. De ruimte is gespaard gebleven, maar zal voor korte tijd omgevormd worden, met non verbaal geweld worden ingezet tegen alles dat als normaal te boek staat. Wetten en regels die ongeldig verklaard zichzelf herstellen. De autonome zone regeert vanuit de grond, vanuit het vuur en het spektakel. Niet de onweerstaanbare chaos en aan organisatie grenzende wanorde maar de tijdelijkheid en vluchtigheid van de zone maakt de autonomie ongrijpbaar en de omheining, de afbakening en de gracht.
De buitengesloten buiten ruimte wordt tot tribune verheven, de zone is schouwspel vanaf de eerste poging tot poneren: de demonstratie van mogelijke kracht. Het grit wordt uitgezet, het land bewerkt, voorbereidingen tot algehele overname. Sanitaire eenheden en bevoorrading loodsen, keukens en werkplaatsen, gereedschaps- en materiaalcontainers. Op elke situatie voorbereidt.
De Achterkant der Dingen. De filosofie achter de Chaotische kerk is gebaseerd op het Achterkant denken. Deze waan filosofie, -van waar naar waan- is een werkelijkheidsbeeld dat Steeper geschapen heeft binnen de muren van de Chaotische kerk en hij heeft altijd de intentie gehad het binnen die muren te bewaren. Toen de waan het won van de waar was er houden meer aan. De leden van de kerk verkondigde de grootste onzin om maar een luisterend oor te houden.
'Aan de achterkant van onze werkelijkheidsvoorstelling is van alles mogelijk. Een voorkant en een achterkant: de dingen tonen hun voorkant door hun achterkant aan het zicht te onttrekken en door rond het ding te draaien krijgen we de achterkant te zien, maar het probleem herhaalt zich: de keerzijde toont zich alleen maar door te verbergen wat daarnet nog zichtbaar was.'
Verzameld en te boek gesteld door Willem Steeper
Is er een mooier bestaan mogelijk voor een huisvlieg? Op afstand bestuurbaar! Anton is eerst niet warm te maken voor een nieuwe uitrusting.
Het aanbrengen van het controle mechanisme kost me een hoop moeite, maar de operatie verloopt naar wens. Hij twijfelt aan mijn belofte dat zijn wil gerespecteerd zou blijven hoewel ik hem verzeker dat ik hem niets tegen zijn wil in wil laten doen, hoewel de verleiding natuurlijk groot is. Anton stemt in als ik hem vertel over de enorme voordelen van het apparaat op zijn rug: ik zou hem uit duizenden herkennen en door middel van een hoogstaand stukje navigatie techniek zou ik hem, waar hij ook zou uithangen altijd naar mij toe kunnen leiden. Dat stem de hem zeer tevreden omdat eerdere pogingen om mij op mijn zwerftochten te vergezellen mislukten omdat hij de ingang van het voertuig waarmee ik mij voortbewoog niet kon vinden, wat hem meerdere malen zijn kop gekost heeft. Gelukkig heeft Anton het eeuwige leven.
Anton vliegt een beetje door de kamer, onwennig nog, maar vol geestdrift. Ik moedig hem aan. Hij is nog niet buiten geweest. Hij moet nog wennen aan het gewicht op zijn rug. Het is te zien want hij heeft de neiging te dalen. We zullen niet al te veel hooi op onze vork nemen en elke dag een beetje langer oefenen.
De geschiedenissen van Anton zijn talloos. Het zou dan ook hoegenaamd een onmogelijke taak zijn al zijn belevenissen aan het papier toe te vertrouwen.
De eerste ontmoeting met Anton vond plaats in Den Haag. Als grap voerde ik een toevallig rond vliegende vlieg een beetje honing en nodigde hem uit samen met mij te eten. De vlieg bleef een aantal maanden bij mij in de kamer en at nu en dan mee van mijn bord, niet voordat ik het zelf eerst geleegd had. Pas veel later besefte ik dat deze Anton moet zijn geweest, op dat moment had hij dat nog niet kenbaar gemaakt. Dat de vlieg zolang in mijn huis bleef verbaasde mij niet totdat een bevriend bioloog mij vertelde dat vliegen niet zo een lang leven beschoren zijn en hij mij voor sprookjesverteller uitmaakte, iets dat mij zeer krenkte. Begrijpen deed ik het niet. De vlieg was echt zolang in huis geweest. Pas later toen Anton de eerste keer met mij direct in contact kwam, besefte ik dat het misverstand was te denken dat het een en dezelfde vlieg is geweest. De bioloog vriend had gelijk en ongelijk. Anton is iedere vlieg waarin ik Anton herken en volgens Anton klopt dat. Zijn voortbestaan bestaat louter in de fantasie van de toeschouwer. Dat hij juist bij mij moest aankloppen.
Anton nog steeds hier, zo nu en dan. Het is geen echte plakker. Soms, op momenten dat het mij uitkomt, zie ik hem zitten. Laatst nog op de schouder van een vriendin, waar hij een hele poos naar mij zat te kijken, zich wassend of rondwandelend op de bevallige schouder; hij wist dat ik even met hem zou willen ruilen en dat ik veel gewaagdere toeren zou uithalen.