Sinds kort heb ik een nieuwe vriendin. Dat is op zichzelf niet opzienbarend, ik heb vele vriendinnen gehad, allemaal even mooi en openhartig. Ik zoek ze nog wel eens op en telkens weer springt mijn hart op en hoop ik weer een glimp op te vangen van hun verliefde, verlangende blik. En hoewel die er altijd is, voel ik niet meer hetzelfde: ik ben op hen uitgekeken, ik ken iedere moedervlek, iedere oneffenheid van hun lichaam. Maar bij G. is het anders lijkt het.
Populaire inhoud
Primaire tabs
-
-
Voor nu negeer ik de botten die uit de dampige aarde omhoog steken. Er is immers meer te zien.
Hoe klein mijn wereld ook is, het grootte dringt zich altijd aan me op en is moeilijk te negeren. Waarom moet mijn wereld zo groot zijn?
-
Hij belt Doorenbos met het nieuws en maakt een afspraak om hem te zien voor zijn afspraak met de officier. In de lunchroom eet hij een broodje kaas in afwachting van Doorenbos. Maar op het afgesproken tijdstip is hij er nog niet en ook na twee koppen koffie verschijnt hij niet. Hij belt, maar er wordt niet opgenomen. Doorenbos helpen is riskant, maar afspraak is afspraak en wat als hij het niet doet? Doorenbos weet alles en ze hebben een deal. Hij kan niet meer terug.
-
Hij ontmoet Doorenbos in een café in Zuid. Ze drinken koffie en praten zacht.
‘Je hebt je wel wat op de hals gehaald,’ zegt hij tegen Doorenbos die over de rand van zijn koffiekopje naar hem kijkt. Hij heeft kleine samengeknepen ogen die te dicht bij elkaar staan.
‘Dat is mijn werk.’
‘Weet je dat er een onderzoek naar jou gestart is?’
Doorenbos zet luidruchtig het kopje neer, zijn hand trilt. ‘Nee, wat, hoe?’
‘Helga van Veer zit op de zaak, ik heb haar niet kunnen tegenhouden.’
-
In het boek De achterkant van het denken vormt Dr. Willem Steeper een theoretisch model dat uitgaat van Omgekeerde archeologie. Hij onderzoekt in de productieprocessen uit het verleden het bewustzijn van de maker en vernietiger van het huidige erfgoed.
Heeft de producent nagedacht over het uiteenvallen van zijn product als het niet meer in gebruik is? En heeft de vernietiger, de demonteur nagedacht over de toekomst van alle uiteengevallen onderdelen?
-
Prof. Dr. Willem Steeper zoekt in de krochten van het ogenschijnlijk digitale de sporen van een voorbije virtuele tijd. Een zelfgeschapen tijd in een overeenkomstig verleden. Met dit onderzoek hoopt Steeper een model te vinden om dit te kunnen projecteren op de huidige en wellicht toekomende tijd.
Door in een onbekend want onbestaand verleden archeologisch onderzoek te doen maakt hij zijn eigen verleden. Hij creëert met terugwerkende kracht een werkelijkheid en hoopt daarmee ook de mogelijkheid voor een andere toekomst bloot te leggen.
-
-
Hoe kon hij dit verklaren?
-
Hij was niet vrij meer op het moment dat hij haar zag, hij was door haar gegrepen en het hem niet meer losgelaten; wat hij als verrijking van zijn leven zou moeten zien, zag hij als een beperking van zijn vrijheid en dat was ook zo, want met haar komst was een einde gekomen aan een eenzame tocht, die hij in ruil voor zijn vrijheid genegenheid kreeg of liefde, als je het zo wilt noemen. Misschien was het niet meer dan een lichamelijke bevrediging. Zo voelde het althans.
(...)
-
Waar was hij gebleven? Had het leven hem verlaten of was hij er zelf uitgestapt. Het maakt niet veel uit, het resultaat is hetzelfde.
-
Het onbestendige gevoel dat een paar dagen eerder bij hem was binnengeslopen beheerste zijn gemoed zodanig dat hij niet helder kon nadenken: de gedachten die bij hem opkomen worden meteen in een maalstroom, in een negatieve spiraal meegenomen, natuurlijk probeert hij zijn gedachten te sturen naar een positiever denkgebied, maar veel succes heeft hij niet.
-
Het was hem niet eerder opgevallen. Maar nu hij het ziet, realiseert hij zich dat hij altijd al geweten heeft, dat het er was. Het zou ook geen verschil gemaakt hebben waarschijnlijk als hij het eerder had geweten.
Nu kijkt hij naar de overzijde en ziet haar staan. Ze wuift naar hem. Met haar sjaal. Hij huivert.
Indertijd had het allemaal zo gewoon geleken. Alsof iedereen deed wat ze hadden voorgenomen. Wist hij veel, niemand had hem ooit verteld hoe het moest, hoe je met een vrouw samen bent zonder haar gevoelens te kwetsen.
Er is geen ander moment mogelijk.
-
Ik ben niet een tevreden mens. Op het eerste gezicht zal men mij beoordelen als een kalme luisteraar, een denker, een filosoof misschien.
-
Om een of andere reden weet ik het onderwerp van gesprek te veranderen. De disgenoten hebben het eerst niet door, maar ik weet het onderwerp te verschuiven en raak de intieme kant, waar niet iedereen op zit te wachten. Sterker nog, enkele tafelgenoten schuiven hun stoel naar achter en maken aanstalte van tafel op te staan. Ik dwingt hen met mijn ogen om te blijven zitten. Onrustig draaien zij in hun stoel, maar gehoorzamen aan mijn zachte dwang.
-
'De waarheid ligt ergens in het midden' hoor ik mijn moeder nog zeggen tijdens een meningsverschil. Alles goed en wel, waar is het midden? Als alle kanten belicht zijn? Is waarheid zoiets als collectieve subjectiviteit? Een afspraak?
-
Het is een naar beeld, hij wil liever niet kijken, maar hij kan zijn hoofd niet afwenden; het begint altijd ergens onbestendig, soms gevat in een eerste zin of een beeld, je weet niet waar je bent, maar het begin is er, je kijkt om je heen om je te oriënteren, maar niets heeft enige houvast of enige relatie, dat kan ook niet, want je weet nog niets, want je bent nog niets, niets van betekenis; je bent als een baby die net uit de schacht geworpen is, de moederschoot verlaten heeft, je zou willen huilen, maar je kunt nog net de eerste wanhoopssnik inslikken en duizelen.
-
Ik zou graag slechts één ding willen zijn
EEN - als het zou kunnen
Zonder beslommeringen
Onderdeel van een geheel
Met een gezamenlijk doel
Maar zonder bepaalde richtingNiet tanen, voortgang is geboden
Niet over de schouder kijken
Geschiedenis is vluchtig
Het nu bestendigt
Het ware is besloten in het kleineEn overal waar ik loop
Zie ik lege handen
Kleine bewegingen makenIk draag een kind de straat over
Het huilt zachtjes -
“Mevrouw welk hotel zal het zijn?”
“Rijdt u me maar naar het Hilton!” Hij keert de auto met een wijde boog en maakt vaart.
“Heeft u haast”
“Nee hoor. Doet u maar rustig aan.”
Maurice laat het gas los en mindert vaart. Hij kijkt haar verlangend aan.“Is er wat?”
De jonge vrouw kijkt verschikt.
Maurice ontspant.
“ Houdt u van oesters?”“Oesters?” Hij kijkt haar even over de schouder aan. “Ja oesters. Houdt u daarvan?”
“Ze glimlacht. Jawel hoor, maar rijdt nu maar naar het Hilton.” -
Ik ben natuurlijk totaal nutteloos. Ik lever hoegezegd geen bijdrage aan deze samenleving. Als mensen mij op straat tegenkomen zullen ze mij niet zien, zo onbetekenend ben ik. Ik wil ook niet gezien worden en ik wil ook niets betekenen. Ik wil alleen zijn. In letterlijke betekenis van het woord zijn.
Ik wil de man zijn die afwezig voor zich uit zit te staren in het hoekje van het drukke terras. Er zijn, maar niets betekenen.
-
Het is natuurlijk al lang tijd dat ik eens vertel wie ik ben. Waar mijn kribbe heeft gestaan zogezegd. Maar oh zo eenvoudig is het niet. Want waar heeft mijn kribbe niet gestaan? Uit duizend moeders ben ik geboren en allemaal eensgelijk, ben ik hun gelijkenis en draag ik hun innerlijk vuur. En uit duizend vaders ben ik voortgekomen en ook van hen heb ik, wat mij maakt, hoe ik gevormd ben. Het is dus niet vreemd dat ik enigszins verward over kan komen.
-
Stills uit de de onderzoeksvideo digitaal/analoog archeologie II
-
-
-
De vastgeroeste idealen moeten plaatsmaken voor andere ijkpunten. Sterker nog, wat vastgeroest zit moet worden losgewrikt en indien nog van enig nut worden opgepoetst. Duurzaamheid is ook in deze theorie doorgedrongen. Behoudt wat je hebt, vernieuw, herijk en verrijk.
De stad
De stad als onneembare vesting midden in een weids niets. Hoe je er ook binnenkomt, de stad zal eerst ambivalent en ongeïnteresseerd voorkomen. -
De versnipperde stad is een onderzoek naar een omgeving voor een verhaal. Een verhaal dat zal ontspruiten uit de verzamelde beelden: tekeningen, fotocollages, videoschilderijen die vervaardigd en getoond worden In De Witte Doos, het atelier. Het project was te volgen via een live video performances op DWD Live en de ontwikkelingen zijn te zien in de etalage van De Witte Doos, aan het Witte de Withplein in Amsterdam.
Uiteraard is op deze website het proces ook te volgen.